Yol da.

Fare deliğine tıpa çocuğun cığlıkları gibi.

Ki

büyümekte ağır ağır alevin canında yanan lal taşları
sokaklardan hüznü pencerelerinden dökülen kadınlar geçmekte
yüreğimden damıtılan şu hüzünlü kadınlar mıdır
ağır ağır büyümekte
hangisidir suskusuna, bir konuşma biçimi ile başlamış olan? 

sokaktaki kadın.

Elleri büzüşüp dürülmüştü içine. Baksam içini görmeyeceğim kadar karaydı. En çok konuşurken insanların birbirlerine bakmadığını fark ettiğinde, çaresizliğini anlıyordum. Ey vay, ya tuttuğum bu dal beni uçurum anlamsızlığına sürüklerse diye geçiyordu içinden. Sevmeyi öğrenmemiş, konuşmayı bilmemişlerin içinde yorgun ve yitikti. Kozasından çıkmış küçük bir tırtıldı o. İlk kez kendini, sokağını başkalarının adımlarını hesap ediyordu. Dostum dedikleri yalnız onu bir kalıbın içinde var etmek için vardılar. En küçük bir yardım isteyişte sırtını dönüp yürüme başlayan bu insanların, bahanelerini nasıl böylesi hünerle sayıp dökmelerine yıllar boyu katlanılmış diye geçiyordu içinden.

Onun elleri güzeldi güzel olmasına da. Hep kanatlarından ve ellerinden utanması gerektiği öğretilmişti ona. Sefaletin canı yüreğini dağlarken, hep geçmişe geçmişe söyleniveriyordu. Onu bu haliyle gören bir öteki tekili, yaşlı ve dünyasını acı ile tamamlamış bir kadına benzetiyordu.

En günah, sevabı mı öğretebilir?

Adım atmak uçurumları mı getirebilir?

Delilik neyi vaat edebilir?

Adım attıkça tay taylar biter mi?

Ölü bir zaman gezgini de olabilirdi. Her sabah yorgun uykulardan uyanmaya çalışan, deyyus bir Don Kişot.

O anlıyordu anlamasına ya. Bir başkası anlayabilir miydi, sürgünün şehrindeki yalanlarını?

Yol' da.

En hüzünbaz fahişeler,

Bakire gecenin koynunda öldürüldüğü gün,

Yumruk gibi iniyor, sözlerin.

İçimde dört nala çıldıran o deli tay.

Parmak uçlarımdan, dehlizlere düşüyor.

Ceplerimde avare ıslık devrimleri

Sokak kapısı esrik gıcırdayışta.

Yalanlar, bak ne yalanlar dinliyorum.

İsyan, namlu, şarapnel..

Bir kadının göğertisinde,

Avuçlarım terliyor,

Ben üşüyorum.